پته هدیه ارزشمند خانواده های اشرافی

در دوره پهلوی دوم ،فرح زیبا از پته که از مهم ترین صنایع دستی ایران است .

در لباسهایش برای مهمانیهای بین المللی استفاده می کردند .

فرح پهلوی برای استقبال از مهمانهای جشن ۲۵۰۰ ساله عموما لباس قرمزی که در آن از پته استفاده شده بود، می پوشید.این پیراهن بلند کتی نیم تنه داشت که روی آن نقشها و طرح های منحصر به فردی از پته کار شده است .

استاد پته دوزی این لباس زیبا و گران قیمت خانم مهناز جمالزهی بود .

این استاد ماهر برای طراحی کت از نخ گلابتون زرین برای دوخت پته استفاده کرده است .

دهه چهل و پنجاه اوج استفاده پته در لباسها بود و در آن زمان استفاده پته در لباس های اشرافی بسیار دیده می شد .

با آشنا شدن فرح با هنر سوزن دوزی باعث شد که این هنر به دربار و خانه های اشرافی راه پیدا کند .

و پته با زیبایی خاصی که به لباس می داد .

همه از آن استقبال می کردند.قبل از برگزاری جشن ۲۵۰۰ ساله پارچه های زیادی به طرف کرمان سرازیز می شد. تا اساتید برجسته روی آنها سوزندوزی کنند .

و ماحصل این کار چند دست لباس فاخر و زیبا با انواع و اقسام طرح های پته برای اعضای درجه یک خاندان پهلوی بود و همچنین این لباسها هدایای ارزشمندی برای مهمانهای جشن ۲۵۰۰ بود .

که فرح به آنها اهدا می کرد.از این بین به دستور فرح کوسن،بقچه،دستمال سفره، پرده.سوزنی ،بالشت و متکا ،پشتی و روتختی برای مهمانهای شاهنشاهی تهیه می شد که به عنوان هدیه به آنها بدهند .

رونق پته در زمان پهلوی

در زمان پهلوی پته رونق زیادی داشت و در خانه های اشرافی محصولات پته بسیار دیده می شد .

پته در دهه چهل و پنجاه ریشه عمیقی داشت .

به طوری که هر خانواده حتما می بایست در جهزیه دخترش پته به کار ببر حتی یک تکه .

در آن زمان کیف پته و دمپایی پته خواهان زیادی داشتند و در دهه چهل و پنجاه از پته در سیسمونی نوزاد استفاده می شد.نازبالشت پته نوزاد و بالشت پته نوزاد در اولویت سیسمونی خانواده های اشرافی بود .

و در این دو دهه روی مبل از پته به جای قالی استفاده میکردند .

پرده پته هم در این دو دهه کاربرد زیادی داشت ،از آنجا که کرمان سرزمینی خشک و کویری است و اختلاف درجه دمای شب و روز آن زیاد است و شب‌‌‌‌های سرد دارد و چون در قدیم وسایل گرمازا مانند امروز نبوده است .

به همین سبب از پرده پته برای جلوگیری از سرما استفاده می‌کردند .

زنان دهه چهل و پنجاه هزاران هزار بار، انگشتان خود را روی سوزن می زدند .

تا با نخ‌های رنگارنگ، طرح‌های بته جقه، درخت زندگی، قهر و آشتی، سرو، ترنج و دهها طرح دارای معنا و مفهوم فلسفی روی پارچه پدیدار و سوزن‌دوزی‌هایی خیره‌کننده خلق کنند .

خلاصه

[hwgold-dash bcolor=”#fd7″ align=”right” ]در خلاصه ی این مطلب باید نوشت که،با دیدن پته‌های به جای مانده از دهه چهل و پنجاه در پوست خود نمی‌گنجم، نمی‌دانم دلیلش را، اما به طرز عجیبی، شعف تمام وجودم را فرا می‌گیرد. چطور می‌توانیم این هنر بی‌نظیر را فراموش کنیم و اجازه دهیم رکود آن را در خود ببلعد، با خود فکر می‌کنم مگر می‌توان این هنر را به فراموشی سپرد . [/hwgold-dash]